W rezultacie wzrostu liczby uczestników w łańcuchu dostaw i relacji sieciowych, zwiększa się złożoność całego sytemu, w konsekwencji pojawiają się dodatkowe, potencjalne źródła zakłóceń w przepływach materiałowych. Tym samym rzeczywista relacja pomiędzy strategią odporności budowaną poprzez relacje sieciowe a ograniczaniem negatywnych skutków niepewności środowiska i zakłóceń w przepływach materiałowych, musi być rozpoznana empirycznie. Szczególnie słabo rozpoznaną pod względem ryzyka i zakłóceń w przepływach materiałowych strukturą są sieciowe łańcuchy dostaw. Tak zdefiniowana luka teoretyczna i empiryczna w naukach o zarządzaniu jest podstawą do sformułowania celu pracy, którym jest budowa modelu wzmacniania odporności sieciowego łańcucha dostaw z perspektywy materiałowego punktu rozdziału. Opracowany model przepływów materiałowych dotyczył zarówno płaszczyzny strategicznej podejmowania decyzji przez przedsiębiorstwo będące materiałowym punktem rozdziału jak i płaszczyzny operacyjnej związanej ze sterowaniem przepływami materiałowymi.