Najpierw „Początek”. Kowboj, kozak, panienki, winko. Hulaj dusza! Potem jakoś panienki mniej biorą, winko jakieś nie takie, wypadł ząb… Nadchodzi „Środek”. I na ten środek życia trzeba coś mieć. To nie muszą być skarby. To może być wędka nad wodą, zbieranie minerałów. Nieważne co. Ja po niezapomnianej książce Antkowiaka zachorowałem na „skarby” i nie żałuję. Poszczęściło mi się z „Klubem Poszukiwaczy Skarbów”, ot fuks. Miałem swój „Środek” – pasjonujący i tajemniczy. Potem wszyscy, i tokarz, i kierowca, i inżynier, idziemy tą samą drogą – w stronę tego dziada z kosturem. Szukajcie środka życia – wypełnijcie je treścią. Wiem, co mówię, bo jestem już niżej.