Zbiorowa monografia przedstawicieli środowisk akademickich Polski i Rosji. Oba kraje łączy szczególne, tylko im właściwe doświadczenie czasu historycznego - paradoksalne przenikanie się prawie stuletniej przeszłości i współczesności. Z jednej strony zarówno dla Rosji, jak i dla Polski ważne jest włączenie narodowych nauk humanistycznych do światowej kultury akademickiej i przezwyciężenie szczątkowego prowincjonalizmu, który zachował się z czasów sowieckiej izolacji. Z drugiej strony bardzo by się chciało uniknąć postawy `recepcjonisty`, który zbiera `wyroby intelektualne` z `zagranicznych części` - niekiedy przestarzałych. Palącą potrzebą pozostaje rozwój badań podstawowych i kształtowanie szkół naukowych. Ponadto, Rosjanie, Polacy i inni wschodni Europejczycy powinni spróbować na nowo otworzyć wartości swojej kultury akademickiej dla światowego rynku naukowo-edukacyjnego. Te i szereg innych zagadnień porusza niniejsza publikacja, złożona z przenikających się części poświęconych nauce polskiej i rosyjskiej. W dyscyplinach społeczno-humanistycznych stan narodowej nauki i związane z nią problemy łączą się nierozerwalnie z kwestiami narodowej tradycji intelektualnej oraz tożsamości historycznej i kulturowej narodu i państwa. Powiązania te są artykułowane w odniesieniu do rozważanych w zbiorze dyscyplin. Humanistyka krajowa prowadzi dyskurs na polu filologii klasycznej, literaturoznawstwa i językoznawstwa, historii, orientalistyki, filozofii, psychologii, socjologii i prawa oraz nauk ekonomicznych.