Tadeusz Borowski stał się w polskiej i światowej literaturze symbolem holocaustowej narracji "behawioralnej" zdystansowanej niemal do granic cynizmu. Primo Levi pozostał znany jako chemik-pisarz do dziś ucieleśniający najczęściej postulowaną formę świadectwa Zagłady - dokumentarną i bezstronną. Obaj stali się dwoma spośród kilku najlepiej rozpoznawalnych figur tego pisarstwa. A jednak tworzyli w reakcji na wykształcający się jego model, w którym dominowało paradoksalne rozszczepienie roli autora i narratora jako instancji wobec siebie zdystansowanych i jednocześnie tożsamych. Zrobili to na różne sposoby: Tadeusz Borowski tworzył w opozycji wobec tego modelu, Primo Levi zaś raczej dostosowywał doń swoje teksty. W efekcie jednak obaj prze-pisali tę literaturę, silnie wpływając na jej dzisiejszą formę.