Obecnie dydaktyka języków obcych, jako nauka i praktyka, musi sprostać nie lada wyzwaniom. Wynikają one z bezprecedensowych zjawisk społeczno-kulturowych, jakich jesteśmy uczestnikami: wykształcenia się społeczeństwa informacyjnego, dostępności elektronicznych środków komunikacji masowej w kulturze globalnej oraz dominującej roli języka angielskiego jako lingua franca. Zjawiska te wymuszają rewolucję w sposobie myślenia o podstawach nauczania języków obcych. Książka O rozwoju dydaktyki języków obcych jako dyscypliny naukowej przedstawia krótki rys usamodzielniania się tej dziedziny, poczynając od refleksji zdroworozsądkowej poprzez tzw. metodykę nauczania aż po wykształcenie się względnie niezależnej dyscypliny akademickiej. Zawiera autorską koncepcję konstytucji tej dziedziny jako nauki: a) względnie autonomicznej, tzn. określającej swój przedmiot badań według własnych priorytetów, b) empirycznej, czyli docierającej do rzeczywistych procesów użycia języka jako komunikacji językowej, oraz, przede wszystkim, c) humanistycznej stawiającej w centrum swojego zainteresowania osobę ucznia jako podmiot procesów użycia i uczenia się języka. Czytelnik znajdzie w książce uzasadnienie, dlaczego tylko tak rozumiana dyscyplina naukowa może mieć szanse na generowanie wiedzy praktycznie użytecznej, to znaczy aplikacji będących podstawą nowoczesnego i profesjonalnego nauczania języków obcych, zwłaszcza angielskiego, w skali masowej.