Słowo wstępne Rozważania niniejszej Drogi Krzyżowej zostały napisane pod natchnieniem duchowości franciszkańskiej i homilii Papieża Franciszka. Wszystkie cytaty pochodzą z Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu, wyd. V. Poznań 2000; ze Źródeł Franciszkańskich, Kraków 2005; Pism św. Franciszka, Kraków 2009; oraz z przemówień, wystąpień i homilii Papieża Bergoglia. Rozważanie przy każdej stacji rozbrzmiewa symfonią na dwa głosy, która wyśpiewuje dobro duchowe płynące z Pasji Chrystusa i naszego przylgnięcia w wierze do Boga. Od czasów starożytnych wierni odbywali w Jerozolimie drogę, po której Zbawiciel idąc, dźwigał ciężki krzyż i rozważali Jego mękę. Ten pobożny zwyczaj zachował się do naszych czasów. Wielu nie może odbyć pielgrzymki do Ziemi Świętej, dlatego Kościół pozwolił odprawiać Drogę Krzyżową w kościołach albo na innych miejscach przy krzyżach, zwanych stacjami. Kto pobożnie rozważa Mękę Pańską, zyskuje odpust zupełny pod następującymi warunkami: - trzeba odprawiać to ćwiczenie w miejscu, gdzie jest prawnie założona Droga Krzyżowa (w kościele, na placu przykościelnym itp.), - rozmyślać Mękę Pana Jezusa (treścią rozmyślania nie muszą być kolejne stacje), - trzeba przechodzić od jednej do drugiej stacji. Jeśli Drogę Krzyżową odprawia się publicznie i trudno jest wszystkim wiernym przechodzić od stacji do stacji, wystarczy gdy przechodzi prowadzący to nabożeństwo lub osoba z krzyżem, a inni wierni pozostają na swoim miejscu. Kto w ten sposób, z powodu słusznej przeszkody, np. choroby, podróży, zamknięcia kościoła itp. nie może odprawić Drogi Krzyżowej wg podanych warunków zyskuje odpust zupełny, jeśli przynajmniej przez pół godziny odda się pobożnemu czytaniu albo rozważaniu Męki Pana Jezusa.