Bohater Łatuszyńskiego stoi w miejscu przecięcia się wielu dróg, wielu linii. Naturalny, kosmiczny układ dolnych i górnych horyzontów krzyżuje się tutaj z siatką moralnych ścieżek, a wszystkie one mają ponadto swoje odpowiedniki w świecie dróg realnych. Te wielostopniowe przenośnie tworzą nie tylko ramy świata przedstawionego, ale wypełniają także jego wewnętrzną strukturę. Spojrzenie odśrodkowe, biegnące po wielu trajektoriach, obejmujące i odkrywające, sprawdza się w przestrzeni światła i cienia, jest od nich zależne i nieustannie poddawane próbie. Dlatego tak ważne są proporcje, którymi bohater mierzy i ocenia świat. Kiedy patrzy na rzeczywistość, szukając mapy, wytyczając kierunki i zadając pytanie o to, po czym „stąpa”, wtedy osiąga najwyższy stan moralnej koncentracji. Za jego sprawą widzi wszystko wyraźnie, ostro odbiera impulsy płynące z otoczenia, wręcz fizycznie doświadcza istnienia.” Wojciech Kaliszewski