Ograniczanie wykluczenia społecznego i starania o wzrost aktywności osób defaworyzowanych na rynku pracy należą do najbardziej palących, a zarazem najtrudniejszych do rozwiązania problemów współczesnej polityki społecznej. Autorka przedstawia to zagadnienie z różnych perspektyw: teoretycznej, historycznej i społeczno-instytucjonalnej. Wskazuje lukę poznawczą między niezbędną opiekuńczą działalnością państwa a koniecznością stosowania modelu partycypacyjnego. Jej zdaniem zaniedbana jest sfera motywacji i współdziałania w pomocy społecznej, a to właśnie zmiana postaw metodami aktywizującymi mogłaby być kluczem do zmniejszenia obszarów pomocy. Udział w przestrzeni społecznej i zawodowej jest dla osób dotkniętych wykluczeniem wartością trudną do przecenienia, i to z perspektywy zarówno indywidualnych doświadczeń i szans, jak i szerzej rozwoju społeczeństwa obywatelskiego opartego na zaufaniu i dialogu społecznym.