Rozwinięta w minionym stuleciu kultura audiowizualna z definicji wymagała formalnego łączenia tego, co wizualne, z tym, co audialne. Twórczej i jednocześnie trwałej zależności pomiędzy obrazem scenicznym a warstwą brzmieniową dzieła sztuki nigdy nie pozbył się teatr. W monografii, którą prezentujemy czytelnikom, pragniemy wnikliwie zbadać miejsce szeroko rozumianej muzyczności w procesie kreacji tekstów kultury pochodzących z obszaru działań performatywnych oraz twórczości audiowizualnej. Nie stronimy także od ujęć historycznych i rozstrzygnięć o ideowym charakterze, dotyczących różnorakich form teatru muzycznego. Fragment Wstępu