Książka swoją formułą nawiązuje do wydanego w Gdańsku w 2002 roku tomu zredagowanego przez Mirosława Przylipiaka i Krzysztofa Kornackiego. Umieszczone w niej teksty (pisane głównie z filmoznawczej perspektywy) ukazują, w jaki sposób zmieniły się formy konceptualizacji religijności w kinie artystycznym, rozpatrują liczne przekształcania topiki religijnej przez popkulturę oraz badają upodobania współczesnej publiczności. Poświęcono je głównie kwestiom omawiania meandrów chrześcijaństwa, interpretowaniu postępujących form degradowania symboliki religijnej w kinie i kulturze popularnej oraz niełatwym próbom namysłu teoretycznego nad związkami kina i religii. Oprócz takich refleksji w książce znalazły się również artykuły i eseje dotyczące rzadziej poruszanych w polskich badaniach akademickich tematów, prezentujące analizy religijności ateistycznej i zlaicyzowanych form wykorzystywania topiki religijnej. Tom zawiera także teksty dotyczące sposobów reinterpretowania tez łączonych z kontrkulturowym spadkiem po New Age oraz artykuły przyglądające się filmowym wizerunkom Boga i zaświatów, poszukujące kinowych inspiracji biblijnych i badające związki kina dokumentalnego z namysłem nad różnie rozumianymi formami doświadczania transcendencji.