Monografia historyczna pt. "Obóz zagłady w Sobiborze 19421943" jest pierwszym w polskiej literaturze przedmiotu całościowym opracowaniem historii niemieckiego obozu masowej zagłady w Sobiborze. Na szczególną uwagę zasługują wykorzystane przy pisaniu tej pracy źródła. Autor zebrał relacje i dokumenty z najdalszych zakątków świata (Izrael, USA, Holandia, Brazylia, Australia, Rosja, Ukraina, Niemcy), tworząc tym samym potężną bazę archiwalną do dalszych badań. Ważnym elementem bazy źródłowej są akta Ministerstwa Bezpieczeństwa ZSRR, MSW w Polsce, dokumenty przechowywane w archiwach holenderskich, niemieckich i rosyjskich, Yad Vashem w Izraelu, IPN w Polsce oraz prywatne zbiory archiwalne. Autor wykorzystał także źródła i dokumenty opublikowane (krajowe i zagraniczne), mapy, zdjęcia lotnicze i źródła prasowe. Największym walorem opracowania są wykorzystane relacje i wspomnienia złożone przez byłych więźniów obozu, członków ich rodzin, strażników obozowych oraz osób w różny sposób stykających się z opisywaną tragedią blisko 300 tys. morderstw dokonanych w Sobiborze przez Niemców. Sam temat, jak też wysoki poziom erudycyjny autora sprawiają, że książkę czyta się naprawdę z zapartym tchem. Rewiduje ona także w sposób znaczący dotychczasowy stan badań. Autorzy zajmujący się tą problematyką, zdaniem Bema, zaniżali liczbę ofiar Sobiboru, jak też liczbę osób, które przeżyły słynną sobiborską ucieczkę.