Janusz Korczak tradycyjnie kojarzony jest z Holokaustem i gehenną warszawskiego getta, tymczasem wielkość Korczaka w pierwszej kolejności wyraża się nie tylko w tragicznej drodze śmierci z Umschlagplatzu do Treblinki ale również a może przede wszystkim w dziele jego życia zawodowego, w którym połączył medycynę z wychowaniem dzieci. Na tym polu dokonał odkryć szczególnych, zdecydowanie przekraczających ramy swojego czasu. Dziś Korczak zaliczany jest w poczet największych pedagogów XX wieku: jego miejsce jest wśród takich autorytetów, jak Jean-Jacques Rousseau, John Locke i Johann Heinrich Pestalozzi. Spuścizna pedagogiczna Korczaka odczytywana jest głównie w perspektywie renesansu problematyki dziecka i dzieciństwa: powracają elementarne pytania: kim jest dziecko, na czym polega jego rozwój, co oznacza godność dziecka, prawa dziecka i dziecięce obywatelstwo w rodzinie, w środowisku lokalnym, w instytucjach społeczno-edukacyjnych, wreszcie w społeczeństwie i państwie. Tym kwestiom towarzyszy nieustannie refleksja nad relacjami między dziećmi a dorosłymi, opartymi na miłości, wzajemnym szacunku, a także dialogu, tworzącym pomost między starszym a młodszym pokoleniem. Ostatecznym wnioskiem i finalną konsekwencją jest odkrywanie oraz redefiniowanie uniwersalnych idei i przesłań pedagogicznych, zawartych w dziele Korczaka, adresowanych do różnych grup społecznych, środowisk i kultur.