Dlaczego w ówczesnej prasie nie można było drukować przepisu na bigos? Jaką rolę pełniło ,,świeże oko" w redakcji? Z powodu jakiego słowa ,,bezpieka" skonfiskowała cały nakład gazety? Gdzie trafiały gazety, które robotnik kupował w ramach obowiązkowej prenumeraty? Która z łódzkich redakcji najlepiej radziła sobie we współzawodnictwie pracy na największą liczbę napisanych artykułów? Jaki był wówczas status materialny i pozycja społeczna dziennikarza? To tylko nieliczne z pytań, na które autor Grzegorz Mnich stara się odpowiedzieć w książce Łódzka prasa codzienna w okresie stalinowskim (1948-1956). Czytelnik pozna świat ,,bikiniarzy, sabotażystów, szkodników społecznych i kułaków". Dowie się, co naprawdę znaczyła kreatywna księgowość i przecinanie wstęg na budowach istniejących tylko na papierze.