Ksiądz Tomáš Halík, jedna z najważniejszych postaci czeskiego Kościoła, laureat Nagrody Templetona 2014 przyznawanej za wyjątkowy wkład w rozwój duchowego wymiaru życia, oddaje do rąk polskiego czytelnika kolejną książkę. Redaktor próbujący wybrać z niej fragment na okładkę napotyka trudności: nadają się na nią niemal wszystkie zdania tego tekstu. Poruszają nasze uśpione sumienia, zmuszają do namysłu i nowych odpowiedzi na pytania, na które odpowiedzieliśmy sobie, jak nam się wydawało, już raz na zawsze. Co znajdujemy w tym, kogo kochamy Czym naprawdę jest miłość Czy zamiast: Skąd zło, nie powinniśmy pytać raczej: Skąd czułość i dobro. Czy pragniemy, aby Boga nie było Czy z Jego niedostępności nie wyprowadzamy zbyt pochopnych wniosków Czy On jest odpowiedzią, czy też raczej pytaniem Czy nasze życie to definitywne olśnienie Bogiem, które kiedyś przeżyliśmy, czy może droga w dół z góry Tabor Ksiądz Halík pisze o Bogu, który tęskni za naszą tęsknotą, i o Bogu, który jest tańcem. Sporo miejsca poświęca też Nietzschemu, którego uważa paradoksalnie za swego przewodnika po krętych ścieżkach religii. Wiara, która sądzi, że nie potrzebuje już płomienia tęsknoty, jest trupio zimna; jeśli uważa, że nie potrzebuje już wyruszać w dalszą drogę poszukiwania i pytania, jest dotknięta paraliżem. Jeśli przekonanie religijne nie zawiera owego żarliwego przytaknięcia, jeśli owo wiem, że jesteś, nie jest już ożywiane pragnieniem miłości, owym chcę, abyś był, wtedy wiara zamienia się w ideologię. Traci w ten sposób swój niepowtarzalny korzenno-słony smak, do niczego już się nie nadaje, tylko do wyrzucenia i podeptania przez ludzi. A ludzie to często i chętnie (i słusznie) czynią!