Broń drzewcowa jest obecna w całej historii Japonii, od prymitywnych grotów prehistorycznych włóczni poprzez wyrafinowane kształty pochew na groty z okresu Edo aż po współczesne bagnety. Mimo że za "duszę samuraja" został uznany miecz, to od najazdów mongolskich aż po okres Edo ruszając do boju wojownik wolał posługiwać się bronią drzewcową. Kult miecza mógł się rozwinąć dopiero wówczas, gdy długi okres pokoju sprawił, że śmiertelnie groźne yari i naginaty trafiły z rąk samurajów na stojaki zbrojowni.

Mimo że broń drzewcowa odgrywała na polu walki zasadniczą rolę aż do początku XVII w., to nigdy nie cieszyła się takim szacunkiem jak miecz, a resztki dawnej świetności przejawiały się aż do restauracji władzy cesarskiej w 1868 r. jedynie w symbolicznym traktowaniu włóczni jako oznaki statusu społecznego. Nigdy też broń drzewcowa nie doczekała się takich gloryfikujących ją opracowań, jakie poświęcono mieczowi. Nawet w języku japońskim trudno byłoby znaleźć, choć jedną monografię poświęconą temu tematowi. Tym większe uznanie należy się autorowi "Japońskiej broni drzewcowej", który na podstawie wielu rozproszonych źródeł stworzył prawdziwie unikalny przewodnik po japońskich drzewcach.

Jak każda pionierska praca i ta z pewnością nie wolna jest od uchybień, jednak jej znaczenie jest trudne do przecenienia, bo odkrywa przed czytelnikiem zainteresowanym militarną kulturą dawnej Japonii obszary będące do niedawna właściwie białymi plamami.