Autor książki, Zbigniew Lubieniecki, jako dziecko, wraz z matką i rodzeństwem zostaje zesłany na Syberię, przeżywa ciężkie lata na wschodzie, a tuż po wojnie trafia na Ziemie Zachodnie koło Szczecina. Rozczarowany nową Polską nieletni jeszcze Lubieniecki podejmuje wówczas samotny bunt przeciwko nowej sowieckiej okupacji. Prywatna wojna na śmierć i życie jest też aktem odwetu za krzywdy całej swojej rodziny. Jest to pierwsza tego typu wspomnieniowa opowieść czasach tuż po wojnie - o balansowaniu na granicy prawa i bezprawia oraz przeciwstawianiu się bezkarności stacjonujących w Polsce sowieckich żołnierzy dosłownie z bronią w reku. Opowieść jest o chłopcu, który trafia na Wschód, na zsyłkę, tuła się z matką i siostrami w straszliwych warunkach, jest niemiłosiernie bity przez rówieśników. Staje się "bezprizornym" dzieckiem-złodziejem działającym w grupie, w parze lub samemu. Zaprzysięga zemstę Sowietom za krzywdy. Broni się, katuje innych w walce. Wyjeżdżając na Ziemie Zachodnie zabija któregoś ze swoich prześladowców. Wylądowawszy pod Szczecinem poluje na okazję, by zbłąkanych, pijanych lub po prostu nieuważnych żołnierzy sowieckich zabijać znalezioną w lesie bronią. Działa sam, w tajemnicy. Wreszcie trochę dorasta i zdaje sobie sprawę z tego, że i tak w ten sposób nie za wiele zmieni i przestaje "polować". Cała akcja toczy się w czasie, w którym Autor ma 13-17 lat.