Słowa w wierszach Pandelisa Boukalasa nie są jedynie materiałem dotworzenia krajobrazu poetyckiego. Poeta, niejako odzierając je z pierwszego rzucającego się w oczy znaczenia i sięgając do ich pierwotnych sensów, wydobywa na światło ukrytą w nich pradawną etymologię, odkrywa ich esencję. Traktuje je jako niezależne byty stanowiące nieodłączną część ludzkiego istnienia, odsyłają do pierwotnego znaczenia tego wyrazu, który niegdyś oznaczał wszystko „to, co wypowiedziane”. Świadomy mocy kreacyjnej słów, Pandelis Boukalas rzuca wyzwanie czasowi, śmierci, pustce, chorobie i kruchości istnienia. Słowa stają się narzędziem ratunku, orężem, za którego pomocą stara się oszukać„próżnię”, szydząc ze śmierci i sprawiając, że staje się ona zaledwie igraszką słowną. Jest on jednak świadomy kruchości słów, ich ułomności w wyrażaniu niewyrażalnego, w oddawaniu pełnej gamy barw i odcieniu czuć, a zwłaszcza przenikającej cały ten tom miłości. Mają jednaksłowa w „Czasownikach” wymiar jak najbardziej ziemski - stają się bowiem przepustką do wolności, „paszportem do świata ludzi podobnych”, kartą przetargową dającą człowiekowi „z zewnątrz”, obcemu,choćby pozorne poczucie bezpieczeństwa, pozwalając mu poczuć się częścią grupy osób mówiących tym samym językiem. Czasowniki to bezimienny głos wołający z Hadesu, antyepicki głos sprzeciwu i zarazem manifest twórcy, który mając świadomość władzy nad dłonią stwarzającą litery układające się w słowa, rzuca wyzwanie przeznaczeniu i przemijaniu, przekonany, że słowo, choćby fragmentarycznie zachowane, staje się świadectwem obecności i wybawieniem od śmierci.