Niezależnie, czy Marek Troszyński pisze o Janku, co psom szył buty, czy formułuje nowe i oryginalne postulaty edytorskie, nieodmiennie udowadnia, że żaden tekst, żadne słowo i żadna kreska zapisana ręką poety nie istnieją w próżni, ale zawsze w sąsiedztwie, na tle czy w opozycji wobec jego innych tekstów, słów i kresek. A w dalszej kolejności także wobec dzieł innych autorów. Słowacki poza kanonem jest traktowany jako całościowe psychiczne uniwersum, nierozkładalne na czynniki pierwsze i nierozdzielne od ciała, którego istnienie przedłuża każdy zawijas litery d w rękopisie, każdy przecinek postawiony z rozmachem lub namysłem. Prawdy te nie są osobistym odkryciem Troszyńskiego, ale on, jako jeden z niewielu badaczy Słowackiego, nigdy nie traci ich z oczu. Jego warsztat filologiczny i edytorski pozwolił mu dzięki wielokrotnej lekturze tekstów Słowackiego na takie wyczulenie wrażliwości i intuicji, które prowadzi do olśnienia towarzyszącego pierwszemu odczytaniu. Między innym dlatego chyba książka trafia do czytelnika, nie pozostawia obojętnym, wyzwala w nim postawę dyskursywną. Daje więc odbiorcy to, co najcenniejsze inspiracje (Dariusz Kosiński).