Niezwykle ważną cechą sztuki chińskiej - a może w ogóle cywilizacji tego kraju - jest wielka trwałość podstawowych jej kanonów, a co za tym idzie - powolność ewolucji. Inną jej cechą charakterystyczną jest to, że w Chinach nigdy nowy styl nie eliminował całkowicie stylu poprzedniego, a jedynie ograniczał się do ilościowych modyfikacji form już istniejących. Specyficzny jest też stosunek sztuki chińskiej do człowieka. W przeciwieństwie do sztuki naszego kręgu kulturowego chińskiego twórcy nie interesuje człowiek. Dotyczy to przede wszystkim malarstwa, ale też i rzeźby, zwłaszcza monumentalnej. Dla malarza chińskiego człowiek jest tylko fragmentem pejzażu, który jest poza tym tematem samoistnym także bez postaci ludzkiej.