Największa bitwa X wieku średniowiecznej Europy rozegrała się 15 lipca 982 na południu Włoch, na równinie leżącej na przylądku Capo Colonna, niedaleko miasta Crotone, gdzie doszło do krwawego i druzgocącego starcia dwóch rywalizujących w tym regionie potęg: imperium Ottonów, mieniącego się spadkobiercą zachodniego cesarstwa rzymskiego a Kalifatem Egipskim dynastii Fatymidów. Prawie 18 000 ciężkozbrojnego rycerstwa europejskiego z 27 letnim cesarzem Ottonem II na czele zaszarżowało na 25 000 muzułmanów pod dowództwem Emira Sycylii, Abu al-Quasima. Bitwa zakończyła się masakrą. Z armii cesarza uratowała się, oprócz samego Ottona, niewielka garstka - na polu bitwy poległo 2 książąt oraz masa grafów i biskupów. Saraceni zwyciężyli ostatecznie dzięki wprowadzeniu do walki kontyngentu ukrytej jazdy w momencie kiedy bitwa wydawała się być rozstrzygnięta na korzyść cesarza. Było to zwycięstwo Pyrrusowe, zginął sam emir i decydująca większość jego armii została unicestwiona - Sycylia była praktycznie bezbronna, co wykorzystali niebawem Normanowie. Sam cesarz uratował się w sposób spektakularny tylko dzięki pomocy i ofiarności swego przybocznego drużynnika, słowiańskiego rycerza Henryka Żelenty. Skutki bitwy dla cesarstwa były znamienne: król duński najechał Saksonię i Fryzję od północy, a na terenie Połabia doszło w 983 roku do największego powstania plemion słowiańskich, nawet książę Obodrytów Mściwoj, który przedtem dał Ottonowi na nieudaną wyprawę 1000 swoich rycerzy, zdobył i zniszczył w powstańczym szale Hamburg. Dlaczego cesarz, wojownik doświadczony w wielu bitwach i kampaniach, rzucił całą swą ciężkozbrojną konnicę do decydującego o wszystkim ataku - kto i dlaczego zataił przed nim ukrytą rezerwę jazdy muzułmańskiej Jakie plany i zamiary miał Otto II naprawdę, organizując i przeprowadzając wielką kampanię militarną na tereny należące nominalnie do cesarstwa Bizantyjskiego Książka analizuje teksty kronik i źródeł łacińskich, bizantyjskich i arabskich.