Nowe, poprawione wydanie.Spory ten tom nazywa się skromnie ?Wiersze wybrane?, ale na dobry ład mógłby się nazywać ?Wiersze prawie wszystkie?. Bo od debiutu w 1969 po garść wierszy najnowszych jest tam w zasadzie cała poezja pisana przez Krynickiego w ciągu czterdziestu lat. Co dziś przede wszystkim zadziwia podczas lektury tej poetyckiej panoramy, to niebywała wprost językowa wirtuozeria językowa. Niby zawsze było wiadomo, że Krynicki to filar ?poezji lingwistycznej? i tak dalej, ale przecież tak rozumiana ?lingwistyka? - jako Nowofalowa walka z komunistyczną nowomową, to był tylko etap w tej twórczości. Chodzi o coś znacznie więcej. Otóż Krynicki uczynił z mowy polskiej instrument o niebywałej giętkości nawet jak na znakomite przecież osiągnięcia wielu polskich poetów. Chyba nie było po wojnie drugiego liryka, który by tak uruchomił język i gramatykę. Jego wiersze, zwłaszcza te z lat 70., to niemal antologie możliwości polszczyzny jeśli idzie o składnię, słowne wieloznaczności i wszelkie zdaniowe konstrukcje pracowicie posystematyzowane przez profesora Klemensiewicza w jego słynnej ?Gramatyce języka polskiego?. Może jeden Białoszewski, może Barańczak mogliby się z nim równać. Od swoich ?Dziadów? i swojego ?Konrada Wallenroda?, czyli wojującej poezji z tomów ?Organizm zbiorowy? i ?Nasze życie rośnie? z lat 70., przeszedł Krynicki mickiewiczowską drogę do swoich liryków lozańskich i czegoś w rodzaju ?Zdań i uwag?, co często bywa naturalnym kierunkiem rozwoju dla poetów o szczególnym poczuciu duchowej misji, zachowując rzecz jasna wszelkie proporcje. Ale ręka mi nie drży, gdy to piszę, bo zwłaszcza niektóre epigramaty Krynickiego z ?Niewiele więcej? czy ?Wierszy, głosów? mam właśnie za liryki lozańskie XX wieku. "Wiersze wybrane? stawiam spokojnie obok podobnych zbiorów Herberta, Miłosza, Szymborskiej, Barańczaka czy Białoszewskiego, w absolutnym przekonaniu, że tam właśnie jest ich miejsce. Tadeusz Nyczek?