Duch Święty przebywa w duszy każdego z nas, nawiązując stosunek głęboko indywidualny i osobowy. Jest w nas jako Dar Boży, jako Dar obecności osobowej i wzajemnych relacji, jako zasada działająca. Jesteśmy przybytkiem Boga, świątynią Ducha Świętego, Jego sanktuarium. Mamy nową tożsamość, bowiem osoba ludzka, wyróżniona Boskim zamieszkaniem Ducha, przedstawia w pełni nową wartość, poszerzającą samo pojęcie człowieka jako tego, który stanowi szczyt świata stworzonego. Przebywanie Ducha Świętego w człowieku to obcowanie Osoby z osobą, zasada relacji i komunii człowieka z Bogiem, a zatem – zasada udzielania łaski, tzn. życia Bożego istocie ludzkiej. Łaska, którą Duch Święty nas obdarza, nie jest jakością moralną; jest czymś o wiele większym – jest jakością witalną. Jest nową zasadą, dzięki której człowiek staje się dzieckiem życia wiecznego, synem Bożym. Duch wieje, kędy chce i kędy chce, unosi. Inicjatywa zawsze należy do Niego. Czasem porywa na górę przemienienia, innym zaś razem wiedzie w jałową przestrzeń pustyni lub w ogród agonii. Powinnością jest pełna uległość owej inicjatywie Ducha.