W 2002 roku na półki sklepów trafia Pięć Dwa Dębiec - PŃ-VI. Krytycy byli bezlitośni i album nie dorobił się ani jednej pochlebnej recenzji, ale nie pierwszy raz w historii muzyki słuchacze zadecydowali inaczej. Utwory wryły się głęboko w serca fanów i po dziś dzień nasze koncerty nie mogą obyć się bez wykonania kilku propozycji ze starego repertuaru. Album pełen sprzeczności i kontrowersji, wulgarny i brutalny z jednej strony, a jednocześnie przebojowy i chętnie grany w radiach w tamtych czasach. „Policyjne” - potrafiły odbić się czkawką po 7 latach i obiec główne wydania wiadomości w wiodących, ogólnokrajowych stacjach telewizyjnych, a „To my!” i „Konfrontacje” to nierzadko utwory kojarzone doskonale przez osoby z kompletnie odmiennych biegunów muzycznych. To płyta bardzo szczera, mocno związana z miejscem i ludźmi którzy mnie otaczali. Tematyka do bólu ludzka, polska, potoczna, bliska nam - ówczesnym dwudziestolatkom, poważna, chwilami ironiczna, niemal socjologiczna, ale w sposób intuicyjny nie naukowy. Dawno temu mówiłem że „PŃ-VI” jest jak lustro które odbija to co dzieje się wokół, to bardzo trafne określenie.
Materiał zaskakująco dobrze przetrwał próbę czasu, pisany przez młodego gniewnego z niebywałym młodzieńczym zacięciem, zbuntowany, bezkompromisowy, nadal w wielu fragmentach potrafi zaskoczyć dojrzałością i celnością spostrzeżeń.