Felietony Ewy Szumańskiej to wybór tekstów publikowanych na łamach Tygodnika Powszechnego w latach 1982-2010, także tych, które zostały zdjęte przez cenzurę i ukazały się w prasie drugiego obiegu. Pisarka, podróżniczka i satyryczka, legendarna Młoda Lekarka, zmuszona do odejścia z Polskiego Radia po wprowadzeniu stanu wojennego, zaczęła współpracować z Tygodnikiem Powszechnym w latach 80., by przez kolejne trzydzieści lat komentować to, jak zmienia się świat, ludzie wokół niej oraz ona sama. Ostatni felieton, w którym Ewa Szumańska pożegnała się z czytelnikami, opublikowała w październiku 2010 roku pół roku przed śmiercią. Tematyka felietonów jest różnorodna. Szumańska pisała przede wszystkim o bieżących wydarzeniach w kraju i na świecie, o ukochanym Wrocławiu. Znalazło się także miejsce na wspomnienia z podróży do krajów afrykańskich, przy tym często pod osłoną afrykańskich doświadczeń autorka przekazywała analizę aktualnej sytuacji politycznej i społecznej w Polsce, którą wnikliwi czytelnicy odczytywali bezbłędnie. Każdy tekst zawierał jakąś niezgodę na panujący system polityczny. Felietony z lat późniejszych opisują polskie meandry transformacji politycznej i społecznej, są trafną analizą współczesnych mediów, krytyką polityków za karykaturalny język, brak kultury i inne przywary. Szumańska w swych tekstach w humorystyczny sposób wytyka także wady współczesnego społeczeństwa próżność, podążanie za modą, konsumpcjonizm. Zwykłe problemy dnia codziennego stają się punktem wyjścia do rozważań nad losem ludzkości, relacją człowieka z Bogiem czy starością i śmiercią. W książce zawarta jest także obszerna sylwetka Ewy Szumańskiej pióra Anny Matei.