Siedemnastoletnia Teresa Danielewicz, żołnierz AK Pułku „Baszta”, Grupy Artyleryjskiej „Granat”, ps. Renia, brała udział w Powstaniu Warszawskim (w walkach na Górnym i Dolnym Mokotowie). W pierwszej części pamiętnika opisała swoje przeżycia z Powstania świadczące o głębi jej przemyśleń i gotowości do największych ofiar dla Ojczyzny. W następnych częściach ukazała pełną napięcia ucieczkę z Warszawy, pobyt w szpitalu w Kielcach, dramat matki i córki: bezdomnych, chorych i bez środków do życia, a w końcu niezwykły hart ducha młodej dziewczyny, która nie poddaje się w obliczu nieszczęść, lecz rozwija się duchowo i intelektualnie.

Ewa Hanter