Jest to wspaniały dokument błogosławionego Papieża, w którym wyjaśnia on w sposób mądry i bardzo konkretny sens ludzkiego cierpienia w jego wymiarze zewnętrzym, doczesnym i wewnętrznym, duchowym. Poprzez wieki i pokolenia stwierdzono, że w cierpieniu kryje się szczególna moc przybliżająca człowieka wewnętrznie do Chrystusa, jakaś szczególna łaska. Tej łasce zawdzięcza swoje głębokie nawrócenie wielu świętych, jak choćby św. Franciszek z Asyżu, św. Ignacy Loyola i wielu innych. Owocem owego nawrócenia jest nie tylko to, że człowiek odkrywa zbawczy sens cierpienia, ale nade wszystko to, że w cierpieniu staje się całkowicie nowym człowiekiem. Znajduje jakby nową miarę całego swojego życia i powołania. Odkrycie to jest szczególnym potwierdzeniem wielkości duchowej, która w człowieku całkiem niewspółmiernie przerasta ciało. Wówczas, gdy to ciało jest głęboko chore, całkowicie niesprawne, a człowiek jakby niezdolny do życia i do działania  owa wewnętrzna dojrzałość i wielkość duchowa tym bardziej jeszcze się uwydatnia, stanowiąc przejmującą lekcję dla ludzi zdrowych i normalnych. Cierpienie – jak w w tym samym Liście pisze Jan Paweł II – jest rzeczywistością, której nigdy do końca nie da się zgłębić, jest swoistym światem, którego nie da się objąć w jego niezliczonych wymiarach, ale można go przyjąć w jego tajemnicy i właśnie do takiego przyjęcia zachęcał nas zarówno swoim nauczaniem, jak i przykładem życia, głęboko zanurzonego w cierpieniu już od lat dziecięcych, w końcu jednak uwieczonego chwałą nieba.