Niemiecki filozof Hermann Schmitz (ur. 1928) zaprojektował swoją Nową Fenomenologię w latach 70. XX wieku. Z perspektywy ?ja-tu-teraz? starał się w licznych dziełach, do których niniejsze może służyć za wprowadzenie, rozwijać fenomenologię wychodzącą od bezpośredniego doświadczenia. Schmitz rezygnuje z heroicznych aktów ?redukcji? Husserla, nie wierzy bowiem w możliwość takiego dotarcia do ?czystej? świadomości, rezygnuje z wszelkiego transcendentalizmu, a nawet z idei samej świadomości. W duchu nowoczesnej powojennej fenomenologii wyprowadza swój opis rzeczywistości z empirycznych doświadczeń. Badania Schmitza są niezwykle interesujące, odkrywają bowiem całe obszary pierwotnego doświadczenia zapomniane lub pomijane przez klasycznych fenomenologów skupionych głównie na postrzeganiu. Odkrywa sferę ?pierwotnej obecności?, sił i uczuć, które nas w powszednim doświadczeniu nachodzą i determinują. Znajduje na przykład całą mnogość ?przestrzeni?, które nie mają nic wspólnego z dogmatycznie przez nas przyjmowaną przestrzenią euklidesową. Wszystko zaczyna się od ciała w jego tu-teraz poprzedzającym wszelką teoretyczną dychotomię spod znaku dusza?ciało, a także cały historycznie ukształtowany schematyzm. ?Zwracając? go historii, mamy dotrzeć do ?rzeczywistego życia? człowieka ? zgodnie z prastarym marzeniem każdego filozofa.