Nie tylko w pierwszym dziesięcioleciu twórczości Bernhard uważał się przede wszystkim za poetę. Tylko pozornie odwrócił się od liryki na kolejne dwadzieścia lat, gdyż nadal pracował nad dawnymi wierszami, których trzy tomy wznowił w latach osiemdziesiątych. Niestety, przeszły one bez echa, utrwalając wizerunek autora, który zaistniał dzięki powieściom i krótkiej prozie. O Bernhardzie poecie już zapomniano. Niesłusznie. Jak pisali krytycy, zmierzwione mroki prozy Thomasa Bernharda można przeniknąć tylko, znając jej pochodzenie, wielki przełom liryczny. Oraz, zgodnie z powszechną formułką: W poezji Bernharda są już obecne wszystkie późniejsze tematy. W tym dwujęzycznym tomie znalazły się wiersze ze zbiorów: Na ziemi i w piekle, Za drzewami jest inny świat, Wypalone miasta, Noc, która przeszywa mi serce, Śmierć i tymianek, Powrót do miłości|, In hora mortis, Pod żelazem księżyca, Pomyleńcy. Więźniowie, Ave Vergil.