Publikacja dotyczy ciągle aktualnej problematyki, jaką są szczególne kompetencje podmiotów działających w obszarze bezpieczeństwa wewnętrznego, którym mocą ustawy przyznano prawo do użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej. Tytułowe zagadnienie ma jednocześnie charakter wysoce złożony, wiąże się bowiem ściśle z najdalej posuniętą możliwością ingerencji funkcjonariuszy różnych służb, inspekcji czy straży w sferę podstawowych praw i wolności obywatelskich, co niejednokrotnie może wywoływać dyskusję o granice stosowania takiego przymusu bezpośredniego wobec jednostek. Z uwagi na fakt, że ustawa z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, będąca podstawą niniejszych rozważań, jest stosunkowo nowym aktem normatywnym, na rynku wydawniczym nie ma jeszcze komentarzy do tej ustawy ani też innych publikacji przedstawiających to zagadnienie tak kompleksowo, jak niniejsze opracowanie. Istnieją jedynie nieliczne publikacje odnoszące się do problematyki użycia i wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej przede wszystkim przez funkcjonariuszy policji, z pominięciem innych służb, inspekcji czy straży. Z tego względu niniejsza publikacja ma charakter nowatorski. Odbiorcami publikacji są zatem nie tylko studenci kierunków bezpieczeństwa wewnętrznego czy prawa i administracji, ale też przedstawiciele określonych służb, inspekcji, straży czy innych podmiotów uprawnionych do stosowania tych środków.