„Polska nostalgia” – jubileuszowa kolekcja płyt z okazji 90-lecia Polskiego Radia. Historia polskiej piosenki, utrwalona w studiach i na taśmach Polskiego Radia. Piosenki, które wytrzymały próbę czasu.
Siódma płyta z serii „Polska nostalgia” poświęcona jest jazzowi. Jazzowi z okresu polodowcowej odwilży, małej stabilizacji i otwarcia okna na świat. Z czasów, kiedy na czele przewodniej siły narodu stał tow. Gomułka, a później tow. Gierek. Nie ma tu żadnych awangardowych eksperymentów, a w każdym z nagrań słychać nastrój i klimat epoki niewinnych czarodziejów. Epoki klubów studenckich gdzie królował jazz i epoki pierwszych festiwali Jazz Jamboree. Epoki pustych, szerokich ulicy i beztroskiego, młodzieżowego, socjalistycznego życia. Są tu piękne i absolutnie ponadczasowe kompozycje Komedy i Kurylewicza oraz trochę zapomniane kompozycje Piotra Figla i Bernarda Kawki. Są nagrania zespołów radiowych prowadzonych przez Kurylewicza i Ptaszyna Wróblewskiego. Są też takie nagrania, które chyba już nigdy (gdyby nie nasza seria) nie miałyby szansy ukazania się na płycie, bo są tak głęboko schowane w archiwum, a przecież to historia i Polskiego Radia, i polskiego jazzu. Wszystkich tych nagrań słucha się bardzo dobrze. Jest to jazz, przy, którym można odpocząć. Wygodnie usiąść z lampką wina i w gronie przyjaciół przypomnieć sobie jak kiedyś, na wszystko miało się czas. Jest to jazz sprzed półwiecza. Z zadymionych klubów, gdzie zespoły grały dla pięknych kobiet i łobuziaków z dobrych domów. Jest to jazz z czasów, kiedy saxofon był królem, a trąbka królową. Jest to jazz z czasów, które już nie wrócą. I znowu szkoda, ale to jest właśnie nostalgia.