Książka podejmuje problematykę recepcji pisarzy polskiego oświecenia w ciągu dwustu lat i po dwustu latach, szczególną uwagę skupiając na twórczości Ignacego Krasickiego i próbując na nowo odczytać najważniejsze jego utwory (poematy heroikomiczne, satyry, bajki, wiersze różne, komedie) i najważniejsze problemy jego życia oraz twórczości (np. religijność pisarza).