Świętopełk to syn nikczemności i zatracenia albo książę szlachetny, mądry i silny w boju. Te dwie skrajne opinie zostały w pamięci jemu współczesnych i dobrze określają tego pomorskiego księcia. Pierwszą z nich stworzyła tradycja związana z przeciwnikami Świętopełka - krzyżakami i książętami polskimi, jednak to dzięki walkom z nimi Świętopełk zyskał u potomnych przydomek wielkiego. Książę gdański toczył je za pomocą sprawnych oddziałów pomorskich i posiłków dostarczanych mu przez plemiona pruskie. Druga opinia powstała w Gdańsku, przy intelektualnych centrach, jakie stanowiły założone przez niego klasztory męskie i żeńskie. Spośród innych książąt dzielnicowych Świętopełk wyróżniał się szerokimi horyzontami politycznymi, sięgającymi często poza kraj Piastów. Dzięki nim książę podjął decyzję o niezależności od Polski. Prowadzona przez niego polityka dynastyczna (jego małżeństwo z księżniczką niemiecką Ermengardą, ślub syna Mściwoja II z Wettynówną, wydanie córki za księcia Rugii) pokazała, że bardzo dobrze odnalazł się w systemie aliansów i sojuszy wiążących trzynastowiecznych europejskich feudałów.