Tom wierszy "Biały Kruk" stanowi istotne novum we współczesnej poezji polskiej. Jego autor, dokonawszy już na wstępie swoistej pogłębionej personifikacji i animizacji Księżyca, wiedzie z nim dysputy i spory daleko wykraczając poza problemy egzystencjalne współczesności, korygując jednocześnie postmodernistyczny jej wizerunek. Wartością dodaną tego polifonicznego poematu, rozpisanego na wiersze, są liryki miłosne i zobrazowane trudne problemy związku kobiety (zodiakalna Waga) z podmiotem lirycznym (zodiakalny Baran). Autor odnosi się także do poezji Zbigniewa Herberta, szczególnie zaś do tomu Pan Cogito, osobliwie odczytując postawę alter ego poety i prowadząc z nim otwarty dialog.