Jestem pewien, że to wszystko mogło wydarzyć się na przykład w Pradze.

To w końcu z Pragi w 1977-mym albo 78-mym przyjechał Honza ze swoimi przyjaciółmi. Przyjechali dwiema zardzewiałymi zabytkowymi skodami. Byli obdarci, długowłosi i poobwieszani ozdobami własnego pomysłu. Wyglądali bardziej ortodoksyjnie niż my. Ale my, hipisi warszawscy, posiadaliśmy wtedy dość unikatową w skali środkowoeuropejskiej umiejętność wytwarzania eliksirów zmieniających świadomość. Honza i jego przyjaciele przybyli zgłębić tę tajemną wiedzę.

Chętnie się nią dzieliliśmy.

Do tej pory nie daje mi spokoju pytanie: Jakim sposobem te rdzewiejące wraki wymalowane w pacyfy i kwiaty pokonały wówczas nieco totalitarną międzypaństwową granicę. To musiał być cud. Ale cuda wówczas się zdarzały. Bez cudów życie w tamtych czasach było dość trudne, a może nawet niemożliwe.

Tak, o trudach życia w tamtych czasach opowiada ta książeczka.

Andrzej Stasiuk przyznał, że nigdy nie zazdrościł pisarzom, zazdrościł natomiast gitarzystom rockowym. No więc popełnił coś, co przyrównać można do brawurowej i błyskotliwej gitarowej solówki. Ta książka jest żartobliwa, ale żartem nie jest. Kto ją uważnie przeczyta, dowie się nie tyle „jak”, ile „dlaczego” Andrzej Stasiuk został pisarzem.