Sztuka w kinie dokumentalnym to zbiór tekstów poświęconych kilkunastu szczególnie interesującym, ważnym, kontrowersyjnym i często dyskutowanym, a przede wszystkim bardzo aktualnym filmom dokumentalnym z początku XXI wieku. Autorki i autorzy - teoretycy i historycy kultury, antropolodzy, filmoznawcy - nie poprzestają jednak na analizie wybranych filmów, m. in. Sceny zbrodni i Sceny ciszy Oppenheimera, Soli ziemi Wendersa i Salgado, Czy Noam Chomsky jest wysoki, czy szczęśliwy? Gondry`ego czy jaskini zapomnianych snów Herzoga - choć ten aspekt w wielu tekstach jest silnie obecny. Tym jednak, co łączy bardzo różne przyjęte przez nich perspektywy badawcze i krytyczne, jest konsekwentnie rozwijany namysł nad złożonymi relacjami, jakie zawiązują się między kinem dokumentalnym, a sztuką - czy szerzej i trafniej - sztukami. Z jednej strony w książce tej powraca pytanie o status filmu dokumentalnego jako sztuki, o jego eksperymentalny potencjał, o estetyczne fundamenty i technologiczne granice współczesnego dokumentu. Z drugiej - sztuki tradycyjne (literatura, malarstwo, architektura, muzyka) okazują się istotnym tematem, ale też wyzwaniem dla omawianych tu twórców kina dokumentalnego. Ostatecznie jednak najważniejszym chyba wątkiem przewijającym się przez wszystkie zebrane w tym tomie teksty jest rola obrazu we współczesnej kulturze wizualnej. W tej perspektywie pytaniu o funkcję i formę obrazu filmowego w kinie dokumentalnym nieuchronnie towarzyszyć musi szersza refleksja dotycząca sposobów wytwarzania, percypowania i interpretowania obrazów analogowych i cyfrowych współtworzących współczesną ikonosferę. Zapewne film dokumentalny w wyjątkowy sposób zainteresowany jest samą rzeczywistością, ale tylko o tyle, o ile rzeczywistość ta jest zapośredniczona, a zarazem dana nam przez obrazy.