Stanisław Leszczyński zajmuje poślednie miejsce w poczcie polskich monarchów, nie należy do panteonu naszych narodowych herosów, choć jego dzieje starczyłyby na kilka ciekawych życiorysów. Słabo znana jest sylwetka tego efemerycznego (a przecież dwukrotnego) króla Polski, który większość swojego życia spędził na wygnaniu, w dalekich krainach ? Szwecji, Turcji, jakimś księstwie Dwóch Mostów, także we Francji, gdzie jego córka została królową. Jest to historia młokosa, który z wojewody poznańskiego sięgnął po polska koronę, a zmuszony do abdykacji stał się władcą w odległej Lotaryngii, aby pod koniec życia zasłynąć jako filozof-pacyfista i zyskać miano le sage de l'Europe ? mędrca Europy. W jego barwnie napisanej biografii odbija się zarówno zawierucha dziejów XVIII wiecznej Rzeczpospolitej, jak i styl i powab rokokowej epoki.