Jest rzeczą niejako naturalną, zwykłą koleją losu, że weterani wzbudzają szersze zainteresowanie w okresie trwania konfliktu i krótko po jego zakończeniu. Wówczas ich rany i obrażenia postrzegane są jako naoczny dowód odwagi oraz poświęcenia, zaś obraz poszkodowanych żołnierzy skutecznie oddziałuje na świadomość społeczną i, odpowiednio wykorzystany, może być efektywnym narzędziem budowania poparcia dla wysiłku wojennego. Jak trafnie stwierdził Stephen Leacock, kanadyjski pisarz i humorysta, uważny obserwator i komentator otaczającej go rzeczywistości, () kiedy wojna się kończy, są witani bramami z kwiatów, zaś wszystkie dziewczęta rzucają się im na szyje jednakże już po sześciu miesiącach oczekuje się, że rozpłyną się w powietrzu, usuną z publicznego widoku i przestaną sprawiać kłopoty. Kiedy wspomnienia wojenne blakną i zostają zastąpione przemożnym pragnieniem powrotu do normalności, wizerunek weterana-bohatera przestaje być atrakcyjny. () Niniejsza monografia jest próbą przedstawienia analizy ewolucji systemu opieki nad weteranami, jaka dokonała się w Kanadzie na przestrzeni ostatnich 100 lat. ze Wstępu