Każdy człowiek ma w duszy zapisaną tęsknotę do miejsca urodzenia, krajobrazów dziecięcych, szczęśliwych lat, klimatów pierwszych miłosnych wzruszeń i uniesień.
Jest to zjawisko normalne i znane ludzkości od tysiącleci. Niemcy nazywają je "Heimweh", natomiast staropolszczyzna określiła pięknym, nieco dzisiaj zapomnianym słowem "domarad".
Fenomen Lwowa polega jednak na tym, że chorobą "domaradu" dotknięci są nie tylko lwowianie z urodzenia, ale coraz szerszym kręgiem zarażenie to sięga po "lwowian krwi" w drugim i trzecim już pokoleniu, którzy również odczuwają potrzebę związku z Miastem, jego architekturą, przyrodą, historią.
Ale i to mało. W jakimś sensie cała Polska - po półwieczu milczenia i zakłamywania - nagle przypomniała sobie o "orlętach" i dziś ukraiński Lwów ogląda codziennie tłumy odwiedzające Cmentarz Obrońców Lwowa.
Tam - za sprawą przyśpieszonego bicia serc, modlitwy i Roty - okazuje się, że polski Lwów nadal żyje. Więc trzeba jechać do Lwowa.
Jeśli ten sentymentalny spacer po dawnym Lwowie "urodzonym" przypomni, a szukającym kontaktu pozwoli zrozumieć, co oznacza hasło Leopolis semper fidelis, zadanie nasze, które wyznaczył Hemar: "A o Lwowie pamiętać, pamiętać, pamiętać", bedzie spełnione.