Michał Brzozowski - człowiek jak by nie było dojrzały - wciąż zachowuje naiwność autora młodzieńczych wierszy, który nieodmiennie wierzy w możliwość wpływania na kształt świata przez tegoż świata moralne opisania. Nie wiem, czy patrzeć na Brzozowskiego z podziwem, zazdrością czy pobłażaniem. Nie wiem nawet, jak patrzeć na te wiersze. Ale wydaje mi się całkiem prawdopodobne, że jest w tych wierszach na tyle dużo świadectw czułości wobec świata i ludzi, na tyle prawdziwych przeżyć udatnie zatrzymanych w słowach, że ten, kto zechce na te linijki spojrzeć, nie poniesie straty. Co do zysków - nie przesadzajmy, bo to nie poezja i nie wiersze sq przestrzenią, z której człowiek miałby w pierwszym rzędzie czerpać dochody.