W swej klasycznej książce Rudolf Arnheim, autorytet psychologicznej interpretacji sztuk wizualnych, zwraca swój doświadczony wzrok w stronę wizualnych aspektów budowli, przykładając swoją teorię do specyficznych cech medium jakim jest architektura. Arnheim tropi nieoczywiste percepcyjnie wytwory architektury z typową dla siebie jasnością i precyzją. W kręgu jego zainteresowań znalazła się m.in. analiza porządku i nieporządku w dizajnie, natura wizualnego symbolizmu, relacja między funkcjonalnością a percepcyjną ekspresją. Arnheim nie traktuje architektury jako tworu wyizolowanego z innych sfer życia, lecz przy okazji poddaje krytyce zatomizowane współczesne życie społeczne i polityczne, które jego zdaniem znajduje odbicie w architekturze ? zarówno w przypadku pojedynczych wybitnych dzieł, jak również przypadku częstego braku jednoczącej myśli estetycznej, która mogłaby stać się źródłem ogólnego porządku architektonicznego. "Arnheim był najlepszego rodzaju romantykiem. Jego mądrość, cierpliwe wyjaśnienia i liryczny entuzjazm przynależą najlepszym nauczycielom" - New York Times