Punktem wyjścia do cyklu opowieści o teatrze Wielkiej Wojny są uwikłane w wydarzenia geopolityczne biografie intelektualistów, artystów, żołnierzy i rewolucjonistów. Historie ludzi i ich dzieł, ułożone na wzór atlasu obrazów, tworzyć będą rodzaj alternatywnego archiwum kultury, dokumentującego doświadczenie skonfrontowanej z przemocą wojenną jednostki. Ramę teoretyczną wykładów-opowieści stanowią dwa autorskie pojęcia: ciało-archiwum oraz nekroperformans. Oba neologizmy już w samym kształcie językowym odsłaniają fundamentalną dla teatru problematykę mediatyzacji doświadczenia, a także relacji między materią ożywioną i nieożywioną oraz między działaniem a jego dokumentacją. Wyłaniające się z analizy archiwum kultury opowieści mają na celu sformułowanie projektu antropologii, ufundowanego na doświadczeniu Wielkiej Wojny i zapisanego w formule teatru nowoczesnego.