Austro-Węgry nie posiadały zamorskiego imperium; Cesarstwo znajdowało się na kontynencie, a do początku XX wieku głównym zadaniem jego marynarki wojennej była obrona linii wybrzeża. Jako że jego flota handlowa ogromnie się rozrosła, admirałowie uznali, że marynarka powinna zastosować bardziej aktywną politykę obronną. Lata 90. XIX wieku były świadkiem rozpoczęcia szeregu programów okrętownictwa, które miały stworzyć dobrze zbalansowaną, nowoczesną flotę. W celu ochrony handlu dalekomorskiego i prezentowania obecności Austro-Węgier na morzach budowano krążowniki, ale najważniejszym przejawem dążeń Cesarstwa do panowania na Adriatyku była budowa zgrupowania nowoczesnych pancerników. Pomimo że w Europie trwał wówczas wyścig zbrojeń morskich, marynarka miała problemy z pozyskaniem pieniędzy na nowe jednostki. Niemniej jednak w sierpniu 1914 r. dysponowała już flotą pancerników. Niniejsza książka opisuje szczegółowo pięć typów austro-węgierskich pancerników, które pełniły służbę w latach I wojny światowej.