Zofia Stryjeńska była malarką na śmierć i życie, budziła podziw i zawiść, zaznała wielkiej sławy i nędzy. A w tle jej życia krótka, chwiejna niepodległość, elity kulturalne międzywojennej Polski- Iwaszkiewicz, Lechoń, Tuwim, Pawlikowska-Jasnorzewska, Boy, Witkacy, a zaraz potem Hitler i Stalin.
O czym rozmawiała cyganeria warszawska, krakowska, zakopiańska, paryska?
Co ich łączyło z Zofią Stryjeńską?
Z kim się artystka przyjaźniła?
Czego się bała?
Jak wyglądał jej związek z wybitnym architektem Karolem Stryjeńskim?
Gdzie piła wódkę i jakie wznosiła toasty?
O czym milczała?
Jak na jej decyzje wpływało macierzyństwo?
To tylko kilka z setek wnikliwych pytań, które zadaje Angelika Kuźniak, pozwalając nam w Zofii Stryjeńskiej zobaczyć człowieka z krwi i kości, a w jej rozterkach ponadczasowe dylematy. Z listu do siostry Maryli, 1969 rok: Staremu nudziarzowi o sobie pisać zabraniam. Nie zamierzam błąkać się w nudzie i szarzyźnie nawet po mej dematerializacji. Niech będzie w tym pisaniu tempo, ruch, barwa, energia. Niech mi na nowo w żyłach zacznie pulsować! (...) Saludos Zocha
Kto się dziś rodzi z takim humorem i swadą! Wstrząsająca lektura, prowadzona w brawurowym tempie i przeplatana absolutnie niepowtarzalnym językiem artystki. Pozwala zrozumieć, jak tragikomiczną, a jednocześnie wykraczającą poza swoje czasy postacią była Zofia Stryjeńska. Jej uwagi o sztuce i macierzyństwie są zaskakująco współczesne i aktualne. Przeczytałam jednym tchem. Agata Endo Nowicka