Kino stylu zerowego to takie kino, w którym widz ma się skupiać na opowiadanej fabule, zdarzeniach, postaciach, a nie na filmowej formie. Taki model kina zdecydowanie dominował przez większą część istnienia kinematografii i ciągle ma rzesze zaprzysięgłych zwolenników. Wypracowana na przestrzeni lat praktyka produkcyjna była nastawiona na ukrywanie środków warsztatowych i form wyrazu. Styl staje się wówczas niewidoczny, przezroczysty, osiąga poziom zerowy. Takie kino nazwano kinem stylu zerowego. W niniejszej książce autor szczegółowo opisuje rozwiązania warsztatowe, które sprzyjają osiągnięciu przezroczystości stylu. Zarazem stawia pytanie, czy w kinie współczesnym, zwanym niekiedy postklasycznym, reguły stylu zerowego nadal obowiązują, a widzowie w dalszym ciągu skupiają się głównie na fabule, zdarzeniach, postaciach, czy też może pojawili się nowi odbiorcy, którzy czerpią przyjemność ze śledzenia aluzji do innych filmów oraz z gry filmową formą. Lektura tej książki pozwoli czytelnikowi w nowy sposób spojrzeć na utwory filmowe. Odbiór fabuły zostanie uzupełniony o świadomość artystycznego języka, która wzbogaca świat przeżyć widza, a zarazem decyduje o oryginalności i wartości dzieła sztuki.