Książka stanowi merytorycznie kompletną całość, którą rozpoczyna ogólna charakterystyka okresu starości. Następnie opisano i wyjaśniono przebieg wybranych procesów poznawczych u ludzi starych. Omówiono również regulacyjne znaczenie rezerwy poznawczej w jesieni życia. Ostatni rozdział zaś zawiera pogłębioną refleksję nad diagnostyczną przydatnością hipotetycznych predyktorów tzw. pomyślnego starzenia się. Ich poznanie ma duże znaczenie praktyczne, przy czym jest ono szczególnie ważne z punktu widzenia samych seniorów, poszukujących sposobów zaradzenia rozmaitym niedomogom typowym dla starości, która nie musi i nie powinna obniżać subiektywnie odczuwanej jakości życia. Nie bez powodu więc starzenie się i starość, jako swoiste zadanie rozwojowe w życiu człowieka, zajmuje w książce bardzo eksponowane miejsce. Autorka wykazuje się nie tylko szeroką wiedzą z zakresu psychologii rozwoju człowieka, psychologii ogólnej, psychologii klinicznej i wreszcie neuropsychologii, lecz również diagnostycznie cenną umiejętnością trafnego i teoretycznie wyważonego wnioskowania, które sprzyja rozwojowi badań interdyscyplinarnych. Takiego właśnie podejścia wymaga współczesna praktyka ogólnospołeczna, prowadzona z myślą o ludziach starszych. Z recenzji prof. dr. hab. Krzysztofa Jodzio