Czterdziestoczteroletni John Skaggs, doświadczony detektyw z wydziału zabójstw w Los Angeles, był głównym śledczym w sprawie śmierci piętnastoletniego Dovona. Zamordowany chłopak był synem Barbary Pritchett, której babka zbierała jeszcze bawełnę na plantacjach Luizjany. Białego gliniarza głosującego na republikanów i czarną kobietę mieszkającą w lokalu opłacanym z państwowego zasiłku połączyła śmierć, która okazała się częścią znacznie poważniejszego zjawiska.

Skaggs poświęcił się jednemu celowi: chciał sprawić, by życie czarnoskórych, tak jak życie wszystkich Amerykanów, było realnie chronione przez instytucje do tego powołane.

Zabójstwo Dovona potraktował tak samo, jak traktuje się zabójstwa największych gwiazd. Dzięki niemu sprawa syna Barbary jako jedno z nielicznych „czarnych morderstw” została rozwiązana. Gdyby zajmował się nią ktoś inny, akta zostałyby zapewne odłożone na półkę.

Książka Jill Leovy jest owocem jej trwającego ponad dziesięć lat reporterskiego śledztwa i bezpośredniej pracy z policjantami prowadzącymi dochodzenia. To w sprawie Dovona było jednym z nich.

Wszyscy wiedzą została nominowana do National Book Critics Circle Award w kategorii literatury faktu.

Książka jest również jedną z finalistek Barnes and Noble Discover Great New Writers Award w kategorii literatury faktu.

Bestseller „New York Timesa” . Książka Roku 2015 według „The New York Times”, „The Wall Street Journal”, „USA Today”, „The San Francisco Chronicle”, „Chicago Tribune”, „The Boston Globe”, „The Daily Beast”, „The Globe and Mail”, Amazon.com i „The Economist”.

Jill Leovy wzięła do ręki gorący kartofel, podjęła najbardziej niewygodny temat w dyskusji o dyskryminacji rasowej w USA. Skoro ci „kolorowi” bezustannie sami się nawzajem zabijają, skoro popełniają ponad połowę przestępstw w tym kraju, to jak bronić idei równości? Nie da się tego zrobić bez wnikliwej psychologicznej, historycznej i reporterskiej analizy. Bez książki Leovy debatowanie o amerykańskim rasizmie jest zbyt łatwe. - Katarzyna Surmiak-Domańska

Leovy, utalentowana dziennikarka, z niezwykłą wprawą zamienia piętrzące się chmury informacji w rzęsisty dziennikarski deszcz. - Dwight Garner, „The New York Times”