Punktem wyjścia rozważań Marcina Kaczmarskiego jest dokonany przez Kreml strategiczny zwrot od mocarstwa globalnego do regionalnego. Konsekwencją charakteru współczesnego państwa rosyjskiego oraz jego potencjału i ambicji jest jego polityka wobec głównych graczy globalnej polityki. Kaczmarski kolejno przedstawia chwiejną politykę Moskwy wobec Stanów Zjednoczonych, Europy, "bliskiej zagranicy", czyli byłych republik związkowych ZSRR (a w tym członków Wspólnoty Niepodległych Państw), oraz Dalekiego Wschodu, czyli Chin i Japonii, a także Indii. Ten przegląd wektorów geopolitycznych uzupełniają rozdziały dotyczące głównych narzędzi polityki zagranicznej Rosji: sektora militarnego (rozumianego nie tylko jako własny potencjał wojskowy, ale i kompleks przemysłowo-handlowy) i sektora energetycznego. To pierwsze narzędzie jest stosunkowo mało znane czytelnikom nie zajmującym się zawodowo polityką, natomiast użycie tego drugiego zaalarmowało niedawno nie tylko Polskę i Europę, ale i potencjalnych przyszłych konsumentów rosyjskiej ropy naftowej i gazu - Japonię i Koreę Południową.