W tej wojnie zwykli ludzie dawno przestali się liczyć Grzegorz Gortat
Teraz, gdy wszyscy wokół tyle mówią o Syrii, posłuchajmy głosu z samego centrum konfliktu głosu ośmioletniej Jasminy z Aleppo. Głosu zmęczonego wojną, która trwa już piąty rok. Zdziwionego tą niebezpieczną zabawą dorosłych, która dosięga dzieci. A przecież to one powinny się bawić na prawdziwych placach zabaw. I grać w piłkę nie o kulach. Głosu przedwcześnie dojrzałego, bo w czasie wojny dorasta się znacznie szybciej, zwłaszcza gdy próbuje się zrozumieć, o czym mówią dorośli, i dorośle odpowiadać na pytania młodszych braci. Co to są dobranocki, zapyta Tarik, który w swoim trzyletnim życiu nie przeżył nawet jednego dnia pokoju. A jak w atlasie zaznacza się wojny? - takie pytanie mogłoby zadać niejedno syryjskie dziecko Jesteśmy z Jasminą w Aleppo, gdzie bezpiecznie bywa tylko w bajce. I jak Jasmina poznajemy sytuacje i słowa, których żadne dziecko nigdy nie powinno poznać. Dzięki tej książce i my je poznamy, i staniemy się silniejsi. Bo jak mówi pan Safik, uczący potajemnie Jasminę matematyki, dopóki górujemy nad wrogami naszą wiedzą, nigdy nas nie pokonają. Dlatego trzeba jak najwięcej wiedzieć i pamiętać o zwyczajnych ludziach, o Jasminie, Nabilu i Tariku, o ich rodzicach i przyjaciołach z Syrii. Historie takie jak ta nigdy nie powinny się zdarzyć a jednak się zdarzają, tu i teraz, tuż obok nas. Tym bardziej ważne, byśmy przeczytali razem z naszymi dziećmi i zapamiętali książkę przejmującą nie mniej niż jej tytuł: Moje cudowne dzieciństwo w Aleppo.
Cały dochód ze sprzedaży tej książki wydawca przeznacza na pomoc dla Syrii.