Wstrząsająca opowieść o dzieciństwie tytułowej bohaterki - Pepla to przydomek Caroline - w Dublinie na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Śledzimy jedenaście lat z życia małej Caroline-Pepli, która dorasta w patologicznej rodzinie: tęgo popijający ojciec, udręczona i popadająca w coraz ostrzejszą depresję i alkoholizm matka oraz piątka rodzeństwa - oto jej dziecięcy świat. Przez lata rozpad rodziny pogłębia się, awantury między rodzicami stają się coraz bardziej dramatyczne. Caroline podrzucana jest najpierw ciotkom, a następnie - jako dziewięciolatka - zostaje wysłana do przyklasztornej szkoły z internatem. Początkowo szkoła wydaje jej się karą i zesłaniem, z czasem okazuje się wybawieniem, gdy podczas odwiedzin w domu Pepla przekonuje się jak wygląda teraz byt jej najbliższych. Niestety i ten etap życia będzie miał swój kres i trzynastoletnia Caroline znów wróci do domu. Pisarka prowadzi narrację z punktu widzenia Pepli, a w kolejnych rozdziałach, w miarę jak dziewczynka dorasta i zyskuje coraz większą świadomość, dramatyczna wizja jej świata ukazana na kartach powieści również się zmienia; od wczesnodziecięcego, naiwnego zadziwienia światem i ufności Pepla przechodzi stopniowo ku bolesnemu zdumieniu, rozczarowaniom, nienawiści, wstydowi i powoli gasnącej nadziei. Jest to swego rodzaju studium dziecięcego świata, w którym autorka niebywale wiarygodnie oddaje percepcję i odczucia dziecka. Irlandka, Christine Dwyer Hickey swą czwartą powieścią wprawiła w zachwyt krytyków. Uznali ją za "jedną z najznakomitszych książek obecnego i minionego wieku"; a wszystko za sprawą krystalicznie czystej, prostej, niejednokrotnie brutalnej prozy i wyrafinowanej, żeby nie powiedzieć genialnej konstrukcji dzieła.