Ostatni tom bestsellerowej serii, którą otwiera Genialna przyjaciółka. W skład tetralogii wchodzą również Historia nowego nazwiska oraz Historia ucieczki. Wszystkie powieści odniosły międzynarodowy sukces i zostały docenione także w środowisku pisarskim.
Elenę i Lilę łączy niełatwa więź oparta na miłości, nienawiści, zazdrości, dominacji i podległości. Wspólnie wychowywały się na przedmieściach Neapolu. Elena zdecydowała się opuścić rodzinne miasto, aby kontynuować edukację w Pizie. W trakcie studiów została poczytną pisarką, a potem żoną nobilitowanego wykładowcy i matką.
Tymczasem Lila pozostała w rodzinnym mieście, wyszła za mąż w wieku szesnastu lat, urodziła synka. Z czasem porzuciła dostatnie życie przy boku męża, podjęła ciężką pracę w fabryce. W końcu kobiecie udaje się odnieść sukces zawodowy, jednak żyje w miejscu, gdzie rządzą nepotyzm, szowinizm i przestępczość.
Ostatecznie losy dwóch przyjaciółek ponownie się splatają w mieście, które je kiedyś połączyło…

Elena Ferrante to najlepsza współczesna włoska pisarka. Autorka zdecydowała się publikować pod przybranym nazwiskiem, ale dzięki jej powieściom możemy przypuszczać, że wychowała się w Neapolu, opuściła rodzinne miasto, aby zdobyć wyższe wykształcenie, założyła rodzinę. Elena Ferrante mówi, że nie wybrała anonimowości, ale nieobecność. Przed debiutem napisała do wydawcy: „Będę waszą najtańszą autorką. Oszczędzę wam nawet mojej obecności”. Woli, aby książki broniły się same, dlatego tożsamość pisarki jest jedną z największych tajemnic światowego rynku wydawniczego. W Polsce ukazał się jej cykl neapolitański obejmujący cztery książki: Genialna przyjaciółka, Historia nowego nazwiska, Historia ucieczki oraz Historia zaginionej dziewczynki oraz wcześniejsza powieść Córka, książka dla dzieci Zagubiona lalka i debiut Obsesyjna miłość.

„Ta wciągająca opowieść o dwóch przyjaciółkach Lili i Elenie, o Neapolu, o walkach rodzin, o politycznych rozgrywkach przełomu lat 60. i 70., o rewolucji seksualnej – jest przede wszystkim historią budzenia się kobiecej świadomości”. Justyna Sobolewska, Polityka

„Włoska kultura, opuszczona przez Felliniego i Antonioniego, zdominowana przez telewizyjną papkę ery Berlusconiego, po latach posuchy zyskała nową światową markę”. Juliusz Kurkiewicz, Gazeta Wyborcza

„Pisarka zdobywa się na brutalną szczerość i bardzo często porusza tematy tabu, a także dokonuje bezlitosnej analizy swoich bohaterek – z uporem tropi źródła ich lęków i wypunktowuje słabości. Ich losy, problemy i emocje przedstawia w tak wyrazisty i autentyczny sposób, że trudno nie ulec sugestii recenzentów, ale i samej Ferrante, że w książkach opisuje ona własną historię”. Michał Kukawski, Twój Styl